ρωμαίικος

και ρωμέικος, -η, -ο, Ν

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στους νεώτερους Έλληνες, στους Ρωμιούς («ρωμαίικο φιλότιμο»)

2. (το ουδ. ως. ουσ.) το ρωμαίικο

(συν. χλευαστικά) το νεώτερο ελληνικό έθνος

3. (το ουδ. πληθ. ώς ουσ.) τα ρωμαίικα

α) η νεοελληνική γλώσσα και, ιδίως, η δημοτική

β) (κατ' επέκτ.) σαφής, ευκολονόητη γλώσσα

4. φρ. α) «καταλαβαίνεις ρωμαίικα;» — εννοείς αυτά που σού λένε;

β) «μίλα ρωμαίικα» — μίλα απερίφραστα, χωρίς υπεκφυγές.

[ΕΤΥΜΟΛ. < Ῥωμαῖος «πολίτης τού Ανατολ. Ρωμαϊκού, δηλ. Βυζαντινού, Κράτους»].